محمود آرام و آهسته در زیر آفتاب داغ مسجد الحرام راه می‌رفت، کف پایش از تماس با سنگفرش سفید و داغ مسجد قرمز شده بود.
قرآن را باز کرد و چند آیه خواند، نگاهش را به کعبه دوخت.
جلو رفتم و چشمانش را با دست گرفتم و گفتم: «خوب جایی گیرت آوردم»
با مکث پرسید: «شما؟»
دستانم را برداشتم و گفتم: «اینجوری که تو زل زدی وسط چشمهای خدا نباید هم هیچ کس را بشناسی»
لحظه شیرینی بود. حاج همت را که در کنارم ایستاده بود، به او معرفی کردم
صدای موذن فضای مسجد را گرفت
دستم را دور گردن شهبازی و همت انداختم و با خنده گفتم: « این دفعه شما دو نفر را توی یک تله می‌اندازم صبر کنید.»
مدتی گذشت و تیپ محمد رسول ا… تاسیس شد. هر سه به نزد برادر محسن رضائی رفتیم.
سر صحبت را باز کردم و گفتم:« بالاخره یک تیپ تازه تأسیس یک فرمانده می‌خواهد.»
رضائی نیز به همت و شهبازی گفت: از نظر من شما، آیینه هم هستید.
تیپ شماباید ۱۰ گردان داشته باشد، به همین دلیل این تیپ هم فرمانده می‌خواهد، هم جانشین فرمانده و هم رئیس ستاد.
ما باید دزفول و شوش را از زیر آتش عراقی‌ها بیرون آوریم حضرت امام (ره) به این عملیات امیدوار است.
آقا محسن که رفت، محمود نگاهی به من انداخت و گفت: «کار خودت را کردی؟»
دستم را دور گردن آن دو انداختم و با لبخند گفتم: «کنار حرم رسول ا… قول دادم که شما دو نفر را توی یک تله بیاندازم.»