علی‌اکبر به خاطر ارادت و عشقی که به امام‌حسین(ع) داشت، نام فرزندمان را حسین گذاشت.
او اگر چه دختر دوست داشت اما خداوند را به خاطر وجود حسین شکر می‌کرد.
بچه را در آغوش گرفت و بوسید، از من پرسید: «رزمنده است یا رزمنده‌پرور؟» گفتم: «رزمنده!»
علی‌اکبر می‌دانست که فرزندش بعضی از خصایص را از والدین به ارث می‌برد و بعضی دیگر را از محیط کسب می‌کند.
برای همین روی لقمه حلال تأکید زیادی داشت.