«اسماعیل فرجوانی» ،فرمانده ی تیپ یکم لشکر7 ولی عصرعجل الله تعالی فرجه بود.

اودریکی ازعملیات ها مجروح گردید و یک دستش قطع شد.

ایشان [شهید ] درعملیات والفجر4به شهادت رسید و پیکرپاکش، مانند مولایش

ابا عبدالله صلوات الله علیه سردر بدن نداشت.

وقتی جنازه ی اورابه اهواز آوردند، مادرش هم آنجابود. به خاطراین که

پیکر،سردربدن نداشت،بچه هااجازه نمی دادندمادرش بالای سرش

بیاید،اما ایشان کوتاه نمی آمدومی گفت:

«هرطورشده من بایدبچه ام روببینم.» درنهایت،بچه ها کوتاه آمدند و

حاج خانم توانست جنازه ی فرزندش راببیند.

همه منتظربودند، صحنه های دل خراش ومویه مادر و خراشیدن

صورتش راببینند، اما مادر اسماعیل به قدری صلابت نشان دادکه تعجب همه رابرانگیخت.

حاج خانم وقتی بالای پیکربدون سرفرزندش آمدو با آن وضع مواجه شد،فقط سه باربلندگفت:

«مرگ برآمریکا،مرگ برآمریکا،مرگ برآمریکا» بعدزینب وار،بوسه ای برحنجره ی جگرگوشه اش

زدوبدون گریه و زاری محوطه راترک کرد.