وقتی محسن [شهید محسن خسروی] در والفجر8 شهید شد و پیکرش در منطقه ماند، ابراهیم خیلی بی تابی می کرد و به شدت اشک می ریخت. از آن به بعد هر وقت عملیاتی می شد، برای اینکه پیمانش را با محسن ادامه دهد، هنگامه عملیات، پلاک و کلیه وسایل شناسایی خود را بیرون می انداخت تا در صورت شهادت پیکرش شناسایی نشود و همچون محسن گمنام باشد.
کربلای پنج هم همین کار را کرد، اما پس از شهادت همرزمانش پیکر او را شناسایی کردند و به معراج شهدا فرستادند.
چند روز قبل از شهادت به یک از دوستانش گفت: «خیلی دلم پر می زند برای امام رضا(ع)، دوست دارم بروم زیارت امام رضا(ع).»
بعد از شهادت، جنازه ابراهیم اشتباهاً توسط تعاون به سمت مشهد رفت و طبق رسم مشهدی ها دور حرم طواف داده شد. آنجا یکی از بچه های لشکر از روی اسم تابوت، متوجه قضیه شده بود. خبر داد، به این ترتیب پیکر ابراهیم پس از زیارت امام رضا(ع) به شیراز بعد هم به کازرون منتقل شد!